.den

ranne vstavanie, este bola tma. autobus, trosku chladno, kvoli bezohladnu. zvyknuti. vystupit, nastupit, potom este raz. a druhy domov, nahradny pristav. cerveny sal, rucne strikovany, postel, kusok bielej steny scivilizovanej farebnymi obrazkami, kalendar, prach zotrety este minuly tyzden, takze len cisty biely stol. farebne casopisy, plysovy medvedik, sponky, vreckovky. taky obycajny kut s celkom obycajnymi vecami. chvilku sama, potom nie. surovo oklamana. nenavidim, ked mi niekto klame do oci. niektore veci sa naozaj nedeju same. takze sorry, ale dovera je v haji. nemam na tom podiel. ale potom sa v tom nepitvajme. uz som skoncila. nemam silu, energiu, cas ani ochotu. odchadzam. niekam, kde ma beru aspon trosku vazne. skola, popoludnajsie ticho, vsetci vyskusani. hladame sa. a potom sa dohodneme, ako ludia, normalne, i so smiechom, tak to bolo fajn. niekedy zapochybujem, ci to tak bude. pochybujem a verim. proste ja. odchadzam, sama sa prechadzam, obchody, namestia, stromy. v taske par obycajnych veci. knih. a modry kostolik, trosku srdcovka, kazdy mame svoje - miesta, kuty, osobne a nevysvetlitelne. vraciam sa. k sebe i do seba. este si nieco precitam. o muzovi, ktory sadil stromy. paci sa mi to. velmi. dokaz, ze mali ludia a ich male skutky zmenia svet. stavam sa hladacom zmyslu. snad ho mal aj tento den. idem spat a verim.