hotovo. na dnes.cely den, tak dlhy od rana, akoby sa zacal uz predvcerom. budik. a neprijemny docent na neprijemnom mieste, snad v nespravnom case alebo co. zotrel ma. az sa mi roztriasli kolena. neviem nic. aj keby to bola pravda, tak nemoze. aj my sme ludia. mala som chut roztrieskat nieco, alebo aspon plakat, keby sa to dalo. alebo cokolvek. lebo vsetko to bolo tak strasne nespravodlive. a tak strasne neludske. o chvilku nas pre zmenu vyhodili z bufetu. zo stola, na ktorom sme zacinali tohtodennu hru o zivot. musis hrat s kartami, ktore mas. nech su akekolvek. vyhodili nas. prekazame. ako, komu a preco - netusim.
druhe poschodie. prazdne lavicky pre pacientov. teraz pre nas. tahame otazky. takmer posledna. na dvakrat. ked ma niekto stastie. pisem. sustia snimky, negatoskop nezne huci, len tichucko, no pocut. vsetko. aj vrzgajuce balkonove dvere, aj listie, tych par listov, co este ostalo po jeseni. celkom fajn. chcu vela, no mili. k nam. nebyva casto, nebyva. o to viac tesi. my si to vazime. vazime. cakame sa. zase na pacientskych lavickach, cakame na kazdeho z nas, lebo kym nie sme vsetci, nieco chyba. vieme to. predposledna. cakaju ma, otazky, smiechy, este telefon, aby som neostala dlzna, este sal na sako, este pockat sa navzajom. usadzame sa. okolo stola maximalne pre styroch osmi. nakoniec nam jeden pridali. boli sme pripraveni kludne jest aj s taniermi na kolenach. na tesilovych nohaviciach, oblekovych. tak krasne by nam to bolo jedno. slamky, pohare, bublinky stupaju, mineralka necujne sumi, stupaju hore. aby sa potom rozbili o nebo? paralely v nas. delime si pizzu a kusky stastia. stratene odvahy, tajne strakate sny, co nikto neprezradi. nikto z nas nikomu z nas. kabaty na kope a ignorovany mobil. z repraku tisko znie knock, knock, knockin´on heaven´s door. knock, knock, knockin´on heaven´s door... zaklopali sme. vsetci.
Žiadne komentáre:
Zverejnenie komentára